Filmy praca dziecka

Florence Green (Emily Mortimer) szukając sposobu na życie, postanawia otworzyć księgarnię w sennym miasteczku u wybrzeży Anglii. Sprowadza dla mieszkańców dzieła światowej literatury, m. in. ”Lolitę” Nabokowa oraz ”451 stopni Farenheita” Bradbury’ego, i u niektórych wywołuje to oburzenie, a u lokalnych elit nawet protest – wszak książki mogą być niebezpieczne! Bardzo wpływowa dama (Patricia Clarkson) zrobi wiele, by zamknąć ten ”sklepik”. Florence jednak będzie konsekwentna. Tym bardziej, że zdobywa sympatię i wsparcie miejscowego miłośnika powieści (Bill Nighy).

Przez ponad 100 lat ciemny i posępny Hill House pozostawał niezamieszkany i opuszczony... a przynajmniej tak się wydawało. Zaintrygowany bogatą przeszłością domu dr Marow pod pretekstem zupełnie nieszkodliwego i bezpiecznego eksperymentu zwabia do niego troje swoich podwładnych: Theo, Nell i Luke'a. Nell od pierwszej chwili zdaje się być dziwnie oczarowana domem, a co gorsza zauroczenie to wydaje się odwzajemnione. Kiedy zapada noc, wszystko zaczyna wymykać się spod kontroli. Wtedy też bohaterowie odkrywają mroczne tajemnice kryjące się w murach Hill House.

David Copperfield jest osieroconym chłopcem, który dorastał w bardzo ciężkich warunkach. Jego ojciec zmarł jeszcze przed jego narodzinami, zaś matka chłopca nie była zbytnio zdrową kobietą. Gdy David miał 9 lat, jego matka poślubiła Murdstonea, który był uznawany za człowieka skąpego i okrutnego. Po jakimś czasie matka Davida umiera i musi wychowywać go ojczym, od którego strony David doznaje wielu przykrości i upokorzeń. Chłopiec pragnie za wszelką cenę uciec od świata, w którym żyje. Jego upór w działaniu powoduje, że osiąga swój cel. Zdobywa wykształcenie i zostaje sławnym pisarzem.

W 1890 roku, ojciec Adolf Daens (Jan Decleir) idzie do Aalst, miasta włókienniczego, gdzie pracują dzieci, płace i warunki pracy są straszne, biedni nie ma prawa głosu, a Kościół popiera drobnomieszczaństwo w ucisku robotników. Pisze kilka kolumn do gazety katolickiej, po nich potężnie zawrzało. Zostaje wydalony z partii katolickiej, więc wstępuje do chadeków i zostaje wybrany do Parlamentu Europejskiego. Rzym karci go, musi wybrać pomiędzy dwoma powołaniami, zostać dalej kapłanem, albo być przywódcą pracowników.

Tak jak w swoich najwybitniejszych dokonaniach – Kolory raju i Dzieci niebios Majid Majidi wraca do portretowania małoletnich bohaterów (Rouhollah Zamani za rolę jednego z nich dostał w Wenecji nagrodę Mastroianniego). W tamtych filmach jednak musieli mierzyć się z nieprzystającymi do ich wieku problemami, bo z pomocą zaklętej w nich metafory reżyser starał się opowiadać o aktualnej kondycji społeczeństwa. Z Dzieci słońca o współczesnym Iranie też można się sporo dowiedzieć, choćby tego, że nie radzi on sobie z narkotykami oraz asymilacją uciekinierów wojennych z Afganistanu. Ale już dzieciom pozwala się tu być dziećmi – przynajmniej po części. Oglądamy perypetie czterech wychowanków ulicy, którym marzy się skarb ukryty w podziemiach socjalnej szkoły.

Życie dziewięcioletniej Jhalki (Aarti Jha) w mgnieniu oka wywraca się do góry nogami za sprawą zniknięcia jej siedmioletniego brata. Odważna i niestrudzona dziewczynka wyrusza w podróż, której celem jest odnalezienie i uwolnienie zaginionego. Naiwne dziecko wielokrotnie musi jednak mierzyć się z potwornościami i przebiegłością złych ludzi, których spotyka na swojej drodze. Oparty na faktach obraz mówiący o handlu ludźmi i pracy dzieci jest nietypowym hołdem dla nadziei, odwagi, wiary w siebie oraz wytrwałości w nieludzkich warunkach. Produkcja zdobyła aż sześć statuetek International Independent Film Awards oraz wiele innych wyróżnień na imprezach branżowych na całym świecie.